Na ogół wszyscy badacze są zgodni co do tego, że dziecko rozpoczyna swoją plastyczną działalność od tak zwanych bazgrot, czyli ruchów ręką wykonywanych bez świadomości formalnej i artystycznej, a dających dziecku zadowolenie z samego ruchu narzędziem oraz ze zmian, jakich dokonuje w otoczeniu.
Zanim dziecko ukończy drugi rok życia, chwyta ołówek lub kredkę całą rączką. Trzymając narzędzie w ten sposób, może rysować pionowo. Wykonywanie ruchy nabierają automatycznego rytmu. W tym czasie maluchy chętniej malują palcami lub całą dłonią. Dopiero około 3 roku życia nacisk ołówka zaczyna być kierowany, a linie nabierają różnorodnej długości i grubości, zjawiają się linie krzywe, aż wreszcie dziecko zamyka koło. Dziecko nakłada i „rozsmarowuje” plamy barwne za pomocą pędzla.
Pod koniec wieku poniemowlęcego i na początku wieku przedszkolnego ruchy dziecka stają się coraz bardziej skoordynowane, a ślady narzędzi i tworzywa bogatsze i zróżnicowane.
Między 3. a 4. rokiem życia dzieci wchodzą w okres schematów uproszczonych, wyrażający się rysunkiem postaci ludzkiej (głowonóg, głowotułów). Pierwsze bazgroty bezprzedmiotowe są na ogół zbudowane z zamkniętego nieudolnie kręgu oraz czterech linii krzywych obrazujących kończyny górne i dolne. W początkowym etapie zamknięty okrąg, czyli głowa, nie posiada oczu, nosa, ust czy włosów. Te części ciała pojawiają się dopiero po pewnym czasie, tworząc pełną formę tak zwanego „głowonoga”. W fazie bazgroty forma postaci ludzkiej, zwierzęcia czy ptaka jest identyczna.
Przejściową formą wypowiedzi plastycznej dziecka jest „głowotułów”. Z jednej strony nosi on wyraźne cechy bazgroty bezprzedmiotowej, a z drugiej – wkracza w okres schematów uproszczonych, konturowych. „Głowotułów” to forma postaci ludzkiej zawierająca elementy, które pozwalają już na jej identyfikację. Tak więc centralny element – głowa – zawiera uproszczone elementy włosów, oczu, nosa i ust. Włosy są przedstawiane za pomocą skręconej spirali albo wystających kresek skierowanych ku górze. Oczy to zazwyczaj dwie kropki rozmieszczone po obu stronach nosa, niestanowiące na ogół układu symetrycznego, lecz tworzące symetrię pozorną. Nos w tym okresie jest przedstawiony za pomocą kreski skierowanej w dół. Usta, jeśli występują, są linią poziomą w stosunku do nosa. Z głową łączy się bezpośrednio tułów, utworzony początkowo przez odrastające kończyny dolne, a następnie połączenie kończyn linią poziomą, co stwarza zarys ubrania, czyli tułowia.
Po ukończeniu 4. roku życia dziecko znacznie poszerza swój rysunkowy świat. Postać ludzka u czterolatków, tak jak zostało wyżej napisane, na ogół posiada formę „głowotułowia”. Od głowy odrasta tułów bez szyi. Ręce wyrastają z boków tułowia, a czasem nawet z głowy (w miejscach uszu). Oprócz postaci ludzkiej spotykamy psa, kota, konia, krowę, pojazdy i domy. Są to formy bardzo uproszczone, sprowadzone niemal do symbolicznych znaków. Prace mają charakter konturowy. W tym okresie zjawia się schemat drzewa.