Etap ten jest dalszym doskonaleniem się formy i treści wypowiedzi. Okres między 7. a 10. rokiem życia to wykształtowanie się charakterystycznego „typu” w formach wypowiedzi plastycznej dzieci. Zdaniem badaczy jest to stadium bardzo podatne na wypaczenia, dlatego twórczość dzieci w tym okresie powinna mieć charakter spontaniczny i samorodny (swobodna ekspresja).

W 10. roku życia następuje stopniowy zanik „sztuki przemijającej”, a zaczyna się „sztuka okresu oschłości” (realizm). Okres ten charakteryzuje się skłonnością do naśladowania natury, ujmowanej trójwymiarowo. Następuje dążenie do zamieszczania wielu charakterystycznych szczegółów, lokalnego, zgodnego z naturą koloru.

Okres młodszy szkolny to dążenie w kierunku scen rodzajowych, zamykających w sobie bogactwo treści literackich. Dlatego elementy formy pozostają w jakimś stosunku do siebie, są wyraźnie powiązane, tworząc jednolitą całość. Dziecko stara się obrazować otaczający oraz swój wewnętrzny świat głównie o doznania wzrokowe – rozwój zmierza wyraźnie ku realizmowi.

W tym okresie ujawniają się wyraźne różnice w poziomie artystycznym wykonywanych prac. Są one dowodem różnicowania się uzdolnień oraz ogólnego poziomu intelektualnego dzieci.

Poszerza się w tym czasie zakres obrazowanej problematyki. Nadal dominuje postać ludzka oraz portret. Wzrasta liczba kompozycji z przewagą pojazdów i urządzeń technicznych. Zwiększa się także liczba kompozycji krajobrazowych z dominacją roślin, kwiatów i drzew. U dzieci 9-10-letnich samorzutnie pojawia się martwa natura.